Zelowski Klub Sportowy „Włókniarz” został powołany do życia w 1922 roku, zatem niebiesko-biało-zieloni wielkimi krokami zbliżają się do jubileuszu stulecia. Pierwszym Prezesem i zarazem trenerem Towarzystwa Sportowego w Zelowie był Antoni Przeździecki. Na początku lutego 1926 roku ówczesny wojewoda łódzki zatwierdził statut stowarzyszenia.
Zelowski klub nie rozwijał się zbyt dynamicznie, a na ratunek pospieszyło Koło Związku Rezerwistów. 5 września 1935 roku wybrano nowy Zarząd, w skład którego weszli: Stefan Łazurski (Prezes), Leopold Gajda (wiceprezes), Edward Freund (sekretarz), Józef Galinowski (skarbnik) oraz dwaj członkowie zwykli, tj. Władysław Andersz i Witold Ralf. Dwa lata później władze stowarzyszenia wystąpiły do wojewody o zmianę nazwy na Zelowski Klub Sportowy. Przychylna decyzja spłynęła do klubu w połowie stycznia 1938 roku. Pół roku wcześniej Towarzystwo Sportowe zostało przyjęte w poczet członków Łódzkiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej, rozpoczynając swoją wędrówkę od „C-klasy”. Wiosną 1939 roku ZKS uzyskał promocję do wyższej klasy rozgrywkowej. Pierwszym boiskiem, na którym odbywano mecze było pole pod Czarnym Lasem. Kilka lat przed wybuchem II wojny światowej Jan Słoma oddał na potrzeby ZKS plac położony przy swojej fabryce przy ulicy Piotrkowskiej.
Po zakończeniu działań wojennych, ZKS reaktywował swoją działalność. Do klubu powróciło również kilku zawodników, którzy w czasie trwania II wojny światowej zostali wywiezieni do III Rzeszy na przymusowe roboty. Wśród nich byli między innymi: Karol Korzynek, Mirosław Libał oraz Jan Pierzynka. To oni utworzyli na nowo Koło Sportowe w Zelowie, które w 1974 roku przekształciło się w Koło Sportowe „Włókniarz”. Ówczesnym sponsorem klubu były zelowskie zakłady bawełniane. Krótko po zakończeniu działań zbrojnych zelowianie rozegrali pierwsze mecze towarzyskie, wygrywając między innymi z radzieckimi żołnierzami oraz zajmując wysokie czwarte miejsce podczas turnieju o Puchar Pułkownika Ignacego Logi-Sowińskiego. W zmaganiach udział wzięło dziewiętnaście zespołów. Kilka lat później drużyny występowała już na poziomie ówczesnej A-klasy.
Warto podkreślić, że sekcja piłki nożnej nie była jedyną, która funkcjonowała pod szyldem ZKS. W Zelowie kultywowano również lekką atletykę (w latach 1966-1982) oraz plażowej piłki siatkowej kobiet (1963-1986).
Przełom w funkcjonowaniu klubu nastąpił w 1972 roku. Po pięćdziesięciu latach istnienia ZKS doczekał się nowoczesnego jak na tamte lata obiektu, a zespołowi udało się awansować do III ligi. Włókniarz otarł się niemalże o II ligę, a w swoich szeregach miał takich graczy jak między innymi: Krzysztof Surlit, który w później w barwach Widzewa Łódź dwukrotnie sięgał po Mistrzostwo Polski, a trzykrotnie po wicemistrzostwo.
Od 2002 roku zespół dryfował po różnych klasach rozgrywkowych. Począwszy od A-klasy, a skończywszy na III lidze łódzko-mazowieckiej, gdzie spędził cztery sezony. Od 2013 roku zelowianie regularnie grają w łódzkiej czwartej lidze. W 2011 roku Włókniarz wygrał rozgrywki okręgowego Pucharu Polski pokonując w finale Sokół Aleksandrów Łódzki 2:1. Dla niebiesko-biało-zielonych dwukrotnie trafiał Piotr Gląba. Z kolei, gola dla aleksandrowian zdobył Arkadiusz Świętosławski.
Włókniarz Zelów w pigułce:
pełna nazwa: Zelowski Klub Sportowy „Włókniarz”
data powstania: 1922
barwy: niebiesko-biało-zielone
adres klubu: Piotrkowska 55/57, 97-425 Zelów
pojemność stadionu: 1 000 miejsc (350 siedzących)
wymiary boiska: 106x86 m
Sukcesy:
cztery sezony na poziomie III ligi łódzko-mazowieckiej 2009-2013;
zwycięstwo w okręgowym Pucharze Polski – sezon 2010/2011
Źródło: Sławomir Papuga, Andrzej Gramsz, Zelów Wspólnota Nacji, Wyznań, Kultur